เมื่อหนีบุญคุณถูกทวงคืนด้วยอิสรภาพทั้งชีวิตไม่ใช่เงิน เวทิตต้องจำทนจดทะเบียนสมรสกับพาฝนอย่างจำใจ แล้วชดใช้ให้กับหล่อนด้วยข้อแม้แสนโหดร้าย หล่อนไม่มีสิทธิ์ห้าม หึง หวง หรือแม้แต่คิดจะรักเขา... แต่ความใกล้ชิดทำให้ฤทธิ์พิศวาสแพร่กำจาย กลายเป็นบ่วงราคีรอยรัดหล่อนไว้กับเขา...คนเอาแต่ใจ ------------------------------------- "ฟังให้ดีนะฝน พี่... ไม่... หย่า!" "แล้วจะเก็บฝนไว้ทำไม ในเมื่อตัวจริงของพี่ไทม์ก็กลับมาแล้ว" "ถามได้ ก็เก็บไว้ทำเมียนะสิ" พาฝนหลับตาแน่นเมื่อโดนรวนแล้วลืมตาขึ้นพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด "พอทีเถอะค่ะ แค่นี้ฝนก็เจ็บปวดมากพอแล้ว" "เจ็บเหรอ แล้วพี่ล่ะ ฝนได้พี่ไปตั้งกี่ทียังมีหน้ามาขอหย่าอีก ผู้หญิงใจร้าย ไร้ความรับผิดชอบต่อสามี ได้แล้วก็คิดจะทิ้งขว้างอย่างเอาแต่ใจ เห็นพี่เป็นผู้ชายข้างถนนหรือไง" เฮอะ! อีตาบ้า ดูพูดเข้าสิ หล่อนไม่ใช่หรือที่ต้องพูดประโยคตัดพ้อพวกนี้ออกมา เขามัน... บ้า! "ฝนไม่ตลก" "พี่ก็ไม่ได้พูดให้ตลก พี่พูดจริง" "อย่ากวนประสาทฝนได้ไหมคะ" "ก็แล้วทำไมล่ะ พี่เสียตัวให้ฝนไปแล้ว พี่ต้องการความรับผิดชอบ ฝนต้องรับผิดชอบพี่" เขาบอกอย่างแง่งอน ทำตัวเป็นเด็กสาวบริสุทธิ์ที่ถูกหนุ่มฉกรรจ์ฉีกทึ้งพรหมจารีจนขาดยับมายืนทวงความรับผิดชอบด้วยความเสียอกเสียใจอย่างไรอย่างนั้น อยากจะบ้า!