Zihni evliliğine sadık... ama bedeni başına buyruk. Bu bir ihanet değil, bu bir bağımlılık. “Sana sarıldığım an. İlk kez kendimi tamam hissediyorum. İstemiyorum artık başka ten, başka nefes, başka isim. Sen yeter... fazlasıyla.” Gökhan’ın gözleri parladı. Ama o da ağlamadı. Yavaşça dudaklarımı öptü. O öpücükte arzu yoktu yalnızca; içinde güven vardı, sadakat vardı, barış vardı. Beni yatağa götürdü. Üzerimdeki kıyafetleri usulca çıkardı. Ben de onunkini. Ama bu sefer çıplaklık utanç değildi. Arınmaydı. Yeniden doğuştu. Bedenim onun kollarında bir şiire dönüştü. Eskiden bir boşluğu doldurmak için koştuğum her temasın aksine, bu sefer bir bütünden taşan bir coşku vardı. Gökhan’ın dokunuşları, beni değil, içimdeki çocuğu sarıyordu. Tenim artık savaş alanı değil, barınaktı. Birlikteliğimiz sessizdi. Ama içinde fırtınalar değil, nihayet dinmiş denizler vardı. Sırtımı okşarken kulağıma fısıldadı: “Artık yalnız değilsin.”