นกกระเรียนสาวต้องการตอบแทนบุญคุณ 'คุณชายจาง' ผู้ช่วยชีวิต ด้วยการพลีกายมอบพรหมจรรย์ที่นางเฝ้าเก็บรักษาไม่ให้ชายใดได้กล้ำกราย **************************** และสิ่งที่นางกลัวที่สุดก็มาถึง...ไม่มีเสียงตอบรับจากคุณชายจางชงหยวน เขาคงรังเกียจและนึกดูแคลนในความแพศยาไร้ยางอายของนาง “ลืมสิ่งที่ข้าพูด...” นางหันกลับไปหมายจะล้มเลิกความตั้งใจ ทว่าโดยที่นางยังไม่ทันตั้งตัวเขากลับสืบเท้าเข้ามาใกล้ ฉวยเอวบางกระหวัดเข้าไปกอดรัดแล้วปล้นปิดคำพูดของนางไปจนหมดสิ้น “อื้อ...” เสียงเล็กครางแผ่วในลำคอเมื่อเขาบดจูบพลางกอดรัดนางราวกับต้องการจะหลอมละลายให้เป็นหนึ่งเดียว มือหนาโอบไล้แผ่นหลัง อีกข้างหนึ่งเลื่อนลงไปกอบกุมสะโพกผายแล้วบีบขยำเจ้าก้อนกลมกลึงเด้งมือ “ข้าจะรับร่างกายและพรหมจรรย์ของเจ้าไว้เอง”